Rafał Piwowarczuk - Król Kalamitas

Rafał Piwowarczuk - Król Kalamitas

Nerwowy jest to władca,

Stroi głupie miny.

Ma on jedną żonę

I trzy konkubiny!

Grzywa trochę siwa,

Lecz postura potężna

Wspaniały symbol jego

Srogiego oręża.

Obudził się król w nocy.

Potrzeba go nagli,

Nie chce mu się wstawać,

Więc drapie się po... ''szabli''.

Nic to jednak nie daje,

Ulgi żadnej nie ma.

Co biedny ma zrobić?

Do wyjścia się zbiera.

Nie chce budzić żonki,

Drzwi otwiera leciutko

I biegnie do kibelka

Jak gepard- prędziutko.

Toaleta piękna!

Jakie lustra, krany!

Wpada szybko królciu

Podirytowany.

Zimno w całym zamku

Aż się tyłek trzęsie!

Lecz jak legnie w wyrko

Zaraz mu to przejdzie.

Wraca już przez hole

Do sypialni wchodzi

Wtula się w żoneczkę

Mróz już mu nie szkodzi.

Wstaje słonko rano

Pieje kogut głośno

Trzeba znowu wstawać

W tę zimę nieznośną.

Wyszedł król przed zamek.

Lud go pięknie wita.

Kroczy on dostojnie,

a za nim kobita.

Lezie to jak kaczka,

Łapskami swymi szura,

Więcej elegancji

Znajdziecie u szczura!

Podszedł więc Kalamitas

Do konika swego.

Kary ogier, wysoki,

A wzrok szalonego.

Piękna, długa szyja

I taka także grzywa.

Bezbłędnie imię trafione:

Furor się nazywa!

Dosiadł go na oklep.

Na mszę się wybiera.

Chce wypaść odpowiednio

Więc żony nie zabiera...

Piękne ma swe stroje,

Przywdział też sandały.

Udał się do klasztoru.

A budynek to wspaniały.

Zanim jednak stanie

U Braci, u ołtarza

Postanawia najpierw zajrzeć

Do głównego refektarza.

Spędził tam godzinę.

Najadł się do syta.

Żarł wszystko co popadnie

Jak świnia z koryta!

Wkurzyli się Braciszkowie

Broń pochwycili

Kopiąc króla w... łydkę    

Z klasztoru wyrzucili.

Biegnie władca szybko

Mija ciosy, strzały!

Osiąga taką prędkość

Że płoną mu sandały!

Lecz potknął się o kamień

W powietrzu tylko jęknął

Zrobił ze dwa salta

I na ziemię... glebnął!

Podbiegli doń Braciszkowie

Nic zrobić nie mogli

Odszedł od nich władca.

Wspaniały i słodki.

W trumnę go wsadzili

Wśród płaczów i szlochów,

Włożyli twardą skrzynię

Do zamkowych lochów.

Tak kończy się legenda,

O królu Kalamitasie.

O lekko siwych włosach

Na głowie i klacie.

Za jego wspaniałych rządów

Nie zaznano głodu.

Nie było także pola

Zostawionego w odłogu.

Więc pamiętajcie dzieci

O królach co rządzili,

Choć bardzo dawno temu

Po ziemi tej chodzili.

I szanujcie też historię.

Bo to ważna sprawa.

Chrobry, Zygmunt, Mieszko

I jego Dobrawa.

To ostatnie dzieło.

Więcej już nie będzie.

Po co me nazwisko

Ma być znane wszędzie?...   :P